terugblik op kersttoneel Melanchthon Schiebroek
Kees: ‘Weet je hoe het is als je denkt dat je bevriend bent met jou, maar als iemand jou dan nodig heeft, jij die iemand keihard afwijst? Dan voel je je als een hoop stront. Zo behandel jij je vrienden.’
Lara: ‘Dat, dat heb ik nooit doorgehad. Jullie doen altijd alsof het allemaal langs je heengaat, met jullie mooie leventjes. Het lijkt alsof…’
Kees: ‘Het lijkt, ja… het lijkt… Maar niet alles is wat het lijkt, weet je nog? En ziehier:
de koningin van de klas die keihard van haar apenrots stort.’
Lara (huilend): ‘Een koningin, een koningin? Denk je nou echt dat ik me als een koningin voel? Man, je weet niet half wat er allemaal aan de hand is met me…’
Kees: ‘Vertel het me dan, vertel het me dan…’
‘Ja, dit is wel een sleutelscène van het kersttoneel van afgelopen jaar’, aldus Michiel Kalishoek, een van de begeleidende docenten van het kersttoneel. ‘De pestkop wordt een spiegel voorgehouden en die beseft dan eigenlijk pas hoe fout ze al die tijd bezig is geweest. ‘Met als boodschap,’ vervolgt Kalishoek, ‘dat als jij ziet dat een vriend of vriendin echt onaardig pestgedrag vertoont, je pas een echte vriend bent als je dat tegen die ander durft te zeggen. En op zoek durft te gaan waar dat pestgedrag vandaan komt. Ja, daar is soms moed voor nodig, dat is waar, maar er zijn gelukkig aardig wat leerlingen die die moed weten te vinden. Op Melanchthon Schiebroek is het kersttoneel een mooie traditie en volgens mij zijn we inmiddels de dertigste jaargang al gepasseerd. Zo rond de Donkere Dagen voor Kerst is het ook belangrijk om elkaar verhalen te vertellen, kijk ook maar naar het televisie- en filmaanbod in die tijd. Dat kunnen verhalen zijn met meerdere verdiepende lagen, maar voor mij geldt dat er bij het kersttoneel een sterk verhaal verteld moet worden, met een moraal en een positieve boodschap, en dat dat verhaal voor iedereen goed te volgen is. En als alle 1200 leerlingen het goed hebben kunnen volgen, dan is het wat mij betreft geslaagd.’
Durf het!
Wie voor het eerst meedeed aan het kersttoneel, was brugklasleerling Juliëtte. ‘Er was jammer genoeg iemand afgehaakt bij de schoolband en toen werd er op het allerlaatste moment aan mij gevraagd of ik mee wilde zingen in de kersttoneelband. Die avond heb ik snel alle teksten doorgenomen en naar de nummers geluisterd. De volgende ochtend om 9:00 uur gingen we oefenen, samen met meneer Van Noort. Het leukste nummer vond ik “Durf het!”, op de melodie van “Beggin”: lekkere beat, en de tekst paste goed bij het ritme.
Ik kende het nummer heel snel uit mijn hoofd en het ging super! Mijn klas ging in de week van de voorstellingen een dag naar de Efteling, maar ik heb er zeker geen spijt van dat ik er toch voor heb gekozen om mee te doen met het kersttoneel. Het was erg leuk: ik heb veel mensen ontmoet en veel vrienden gemaakt. Volgend jaar doe ik graag weer mee.’
Floortje Kippenoortje
Kas uit gymnasium 3 speelt in het stuk de rol van Floris, een rustige leerling die op z’n gemak meehobbelt met de anderen. Ook hij krijgt te maken met het vervelende pestgedrag van Lara. Kas: ‘Ja, dan trekt ze me aan mijn oor naar voren en noemt ze me “Floortje Kippenoortje”. Ik reageer daar dan op door te zeggen dat ik tijdens mijn therapiesessies heb geleerd dat ik me geen kip moet voelen, maar juist een leeuw. Daar vindt Lara dan ook weer iets van, haha.’ Kas vervolgt: ‘Toneel spelen is leuk. Je kruipt in de rol van een ander en je bent dan ook een soort van iemand anders. Dat geeft ruimte. En het geeft ook afleiding, zeker als je het druk hebt met van en alles en nog wat, bijvoorbeeld met school. Met leerlingen die je soms helemaal niet kent, ga je aan het werk en uiteindelijk kan je aan andere mensen laten zien waar je met elkaar zo hard aan hebt gewerkt. Dat is het mooie van zo’n grote kersttoneelproductie.’
Hechte groep
‘Dit jaar hadden elf leerlingen zich opgegeven voor de decorploeg’, vertelt Aileen Meijvogel, samen met collega Martijn Kouwenberg verantwoordelijk voor het decor. ‘Eerst gaan we met z’n allen het decor bedenken, en daarna maken. De decorploeg is tijdens de negen voorstellingen ook druk in bedrijf met alle decorwisselingen. Die zie je per voorstelling soepeler worden, echt leuk om te zien, ze raken steeds meer op elkaar ingespeeld. Ook mooi is dat de decorploeg aan het einde van elke voorstelling naar voren komt om applaus in ontvangst te nemen. Ze werken dan wel op de achtergrond en voornamelijk in het donker, maar ze zijn net zo belangrijk als de spelers en de muzikanten. Het is echt een grote hechte groep geworden tijdens de voorstellingen. Dat sociale aspect is belangrijk en doet me terugdenken aan de tijd dat ik hier zelf als leerling op school zat en ook meedeed aan het kersttoneel. Daar bewaar ik nog steeds goede herinneringen aan. Echt leuk dat ik nu weer meedoe aan het kersttoneel, maar dan als een van de begeleidende docenten.’
Honderd keer stilleggen
‘Dat is inderdaad top, dat samenkomen van de groep,’ zegt ook Joep uit vwo 4. ‘Eerst gaan decor, muziek, techniek en spel los van elkaar aan de slag en dan op de laatste oefendag komt alles samen. Pfff, dat is echt puzzelen met z’n allen en het stuk wordt dan wel honderd keer stilgelegd: een speler is een belangrijke zin vergeten, de decorploeg zet een verkeerde stoel neer, de band zet te vroeg in, de computer van de techniek loopt vast, van alles en nog wat.. En dan, na een paar keer alles heel goed doorspelen, komt het uiteindelijk helemaal goed. Wat ik ook echt mooi vind, zijn de reacties die ik soms krijg. Dan loop ik tussen de voorstellingen door over de gang en word ik aangesproken door leerlingen die ik helemaal niet ken. En dan noemen ze me “meneer Geert”, dat is de naam van mijn rol als conciërge in het stuk. Op het moment dat leerlingen dat zeggen, de moed hebben om mij aan te spreken, dan ben ik trots en weet ik dat we met z’n allen iets geslaagds hebben neergezet.’
